در اینجا روشن کردن چراغ‌ها هنگام سحری ممنوع است!

در میان محدودیت‌های انجام مناسک مذهبی برای اویغور‌ها در چین اعضای خانواده‌های آنان در خارج از آن کشور به خاطر می‌آورند که چگونه دولت چین بر ماه روزه داری نظارت می‌کرد و کودکان را مجبور ساخته بود در مدارس غذا بخورند.

به گزارش اقتصادآنلاین، جدا از دنیای خارج این یک رمضان دیگر برای مسلمانان در منطقه خودمختار شین جیانگ است که با نظارت با فناوری پیشرفته اورولی توصیف می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

محدودیت‌ها در آن منطقه از سوی سازمان‌های حقوق بشری متعددی محکوم شده، اما هر ساله در ماه رمضان تشدید شده و با اقدامات منطقه‌ای وضعیت اضطراری دولت تشدید می‌شود. در ماه جاری ایجاد شادی و آرامش برای حدود ده میلیون اویغور و چندین گروه عمدتا مسلمان دیگر که در شین جیانگ دشوار می‌شود.

"ما شینگروی" دبیر حزب کمونیست منطقه خودمختار اویغور شین جیانگ در تاریخ ۷ مارس درست چند روز پیش از آغاز ماه رمضان امسال به خبرنگاران گفت: "همگان می‌دانند اسلام در شین جیانگ باید چینی شود این یک روند اجتناب ناپذیر است".

چین اغلب چینی سازی را به عنوان جنبشی برای تشویق گروه‌های مذهبی به همسو کردن آموزه‌ها و آداب و رسوم خود با فرهنگ چینی نشان می‌دهد این رویه توسط حزب کمونیست چین در مورد همه ادیان از جمله اسلام، بودیسم و مسیحیت اعمال شده و از پیروان می‌خواهد که وفاداری به کمونیسم را در اولویت قرار دهند. شی جین پینگ رئیس جمهور چین برای اولین بار این مفهوم را در جریان مجمع حزب کمونیست در سال ۲۰۱۵ معرفی کرد.

این وضعیت عمدتا پس از مه ۲۰۱۴ میلادی بدتر شد زمانی که دولت چین کارزار حمله سخت را برای مقابله با تهدیدات تروریستی درک شده که به "افراط گرایی" مذهبی و جدایی طلبی در شین جیانگ مرتبط بود آغاز نمود. سایر محدودیت‌های قابل توجه مانند ضبط گذرنامه‌های اویغور‌ها و سایر اقلیت‌های مسلمان در سطح جامعه نیز در همان سال آغاز شد.

در ژانویه ۲۰۲۴ میلادی نوبت چین برای بررسی دوره‌ای جهانی بود که توسط شورای حقوق بشر سازمان ملل مورد نظارت قرار می‌گرفت. این اولین بحث در مورد حقوق بشر چین در سازمان ملل متحد از زمان گزارش سال ۲۰۲۲ میلادی آن سازمان بود و طبق گزارش‌ها چین از قبل با کشور‌های غیر غربی لابی کرده بود تا زمان سخنرانی‌ها را با ستایش و صحبت‌های حزب کمونیست پر کند. در حالی که بسیاری از این کشور‌ها چین را به دلیل تلاش هایش در کاهش فقر مورد ستایش قرار دادند تقریبا ۵۰ دولت توصیه‌هایی مانند پایان دادن به بازداشت خودسرانه و ناپدید شدن اجباری ارائه کردند.

ماه رمضان در شین جیانگ

تا سال ۲۰۱۴ میلادی روزه برای کسانی که کارمند دولتی نبودند ممنوع نبود. "عبدالرشید امین حاجی" دبیر کل اتحادیه بین المللی سازمان‌های ترکستان شرقی می‌گوید که فقط کودکان و کارمندان دولتی از روزه گرفتن منع شده بودند.

او می‌گوید: در طول ماه رمضان رهبران روستا اغلب عصر‌ها در خیابان‌ها گشت می‌زدند و بررسی می‌کردند که آیا چراغ‌های پنجره‌های مردم پیش از طلوع آفتاب در زمان سحری روشن است یا خیر. دو تن از اقوام نزدیک ام معلم بودند و روزه داری برای شان ممنوع شده بود. یادم می‌آید که بی سر و صدا در تاریکی و بدون روشن کردن چراغ سحری خود را می‌خوردند. آنان مخفیانه روزه می‌گرفتند.

امین حاجی با یادآوری خاطرات ماه رمضان از سرزمین مادری خود جایی که بسیاری از اویغور‌ها آن را "ترکستان شرقی" می‌نامند می‌گوید که مانند کارمندان دولت افراد زیر سن قانونی نیز از حضور در مساجد و شرکت در عبادات مذهبی و هنگام نماز تراویح* در ماه رمضان منع می‌شدند. افسران پلیس مساجد را تحت نظر قرار می‌دادند تا اطمینان حاصل شود که افراد زیر ۱۸ سال و کارمندان دولتی وارد آنجا نمی‌شوند.

او می‌گوید: در کودکی مخفیانه وارد مسجد می‌شدیم. به گفته امین حاجی در سال ۲۰۱۴ میلادی روش جدیدی برای توزیع غذا در مدارس در ماه مبارک رمضان مطرح شد.

او می‌افزاید: معمولا مدارس ما غذا ارائه نمی‌کردند و کافه تریا هم وجود نداشت. با این وجود، در ماه رمضان توزیع مواد غذایی برای منصرف کردن دانش آموزان از روزه گرفتن آغاز شد. من در آن زمان در مدرسه راهنمایی بودم. معلمی را به یاد می‌آورم که در مدرسه هندوانه توزیع می‌کرد. او بررسی می‌کرد که آیا دانش‌آموزان آن‌ها را می‌خورند یا خیر. هر دانش آموزی که هندوانه نمی‌خورد اخطار دریافت می‌کرد.

این موارد خاطرات او مربوط به پیش از سال ۲۰۱۶ میلادی بود و اوضاع پس از سال ۲۰۱۷ میلادی برای مسلمانان آن منطقه بدتر شد زمانی که مقرراتی برای "افراطی گرایی" در قانون مورد تصویب قرار گرفت. در سال ۲۰۱۷ میلادی گزارش‌هایی درباره بازداشت افرادی که رستوران‌های خود را در ماه رمضان تعطیل کردند مواردی از توقف ناگهانی افراد در خیابان‌ها و اجبار به خوردن غذا و مجازات‌هایی برای مردم نه فقط کارمندان دولت در صورت روشن بودن چراغ‌های شان منتشر شدند.

این مرد ۳۰ ساله اویغور متولد و بزرگ شده در شین جیانگ در سال ۲۰۱۶ میلادی به ترکیه رفت و در هفت سال گذشته قادر به برقراری ارتباط با خانواده یا بستگان خود در منطقه نبود، زیرا خانواده وی از رمضان سال ۲۰۱۷ میلادی به این سو به دلیل خطرات موجود برای شان ارتباط خود را با وی قطع کردند.

او می‌گوید: ما معمولا از وی چت یا نسخه چینی واتس آپ استفاده می‌کردیم. همه اقوام من از جمله مادرم در آن برنامه با من قطع ارتباط کردند. آنان ابراز نگرانی کردند و گفتند: بیایید از ارتباط خودداری کنیم. این می‌تواند برای ما خطرناک باشد. من اصرار نکردم و یک سال پس از این قطع ارتباط تمام حساب‌های وی چت متعلق به اویغور‌ها در خارج از کشور بسته و غیر قابل دسترسی شد. ارتباط ام را با آنان به کلی از دست دادم.

عبدالرشید پدر یک دختر در حال حاضر چهار خواهر و برادر و والدین اش ساکن شین جیانگ هستند و تنها چیزی که می‌داند آن است که پدرش در ماه رمضان بازداشت شده بود.

عبارات افراط گرایی

بر اساس گزارش جامع منتشر شده توسط دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد در آگوست ۲۰۲۲، میلادی تماس با افراد خارج از کشور به عنوان یکی از عوامل ارجاع به "مراکز آموزش حرفه ای" ذکر شده است. این نامی است که دولت چین به آن مراکز داده و گفته که از آن برای "اموزش مجدد" افراد "افراطی شده" (رادیکالیزه) استفاده می‌کند.

نمونه‌های گزارش شده که مشمول افراط گرایی قلمداد شده اند عبارتند از استفاده از رادیو و تلویزیون توسط فرد، مردان جوان و میانسالی که ریش شان را بلند می‌کنند، ترک ناگهانی مشروبات الکلی و سیگار و عدم تعامل با دیگران، مقاومت در برابر فعالیت‌های عادی فرهنگی و ورزشی مانند مسابقات فوتبال و آواز، استفاده از پیام‌های متنی گوشی تلفن همراه و نرم افزار چت اجتماعی برای تبادل تجربه یادگیری، حمل کتب غیرقانونی سیاسی و مذهبی و محصولات سمعی و بصری یا بررسی آن‌ها در محل سکونت، استفاده از گیرنده‌های ماهواره ای، اینترنت، رادیو و سایر تجهیزات برای گوش دادن، تماشا و پخش غیر قانونی برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی مذهبی در خارج از کشور.

خانواده دور از خانه

اویغور‌ها در سراسر جهان علیرغم اشتیاق برای عزیزان شان بر لزوم حفظ انسجام جامعه خود در ماه رمضان امسال اصرار دارند. "سیدی" یک اویغور ۳۵ ساله مقیم ترکیه در سال ۲۰۱۹ میلادی از فعالیت در شغل مهندسی عمران به ایجاد یک مرکز اجتماعی برای جوانان اویغور در منطقه صفاکوی استانبول محل زندگی جمعیت زیادی از اویغور‌های دیاسپورا تغییر جهت داد. آن مرکز جوانان دوره‌های انگلیسی، کلاس‌های ریاضی، کلاس‌های هنری، کارگاه‌های موسیقی سنتی اویغور و کارگاه‌های طراحی مد را ارائه می‌دهد. با این وجود، همان طور که سیدی تاکید می‌کند تمرکز اولیه بر این است که نیاز‌های جوانان اویغور را هر چه که باشند برآورده کند. گاهی برآوردن آن نیاز‌ها به معنای دور سفره افطار جمع شدن و افطار با غذا‌های سنتی آن هاست.

او می‌گوید: بسیاری از جوانان در دیاسپورا اغلب از خواهر و برادر و خانواده خود جدا افتاده اند. در شرایط ما ایجاد بستری برای ملاقات جوانان، آشنایی با یکدیگر، تقویت اعتماد و ارتباطات و ایجاد فضای خانوادگی ضروری است. هدف اولیه از سازماندهی چنین مجالس افطاری فراهم کردن محیطی خانگی برای جوانان است.

آنان امید اندکی به پیوستن به خانواده خود دارند، زیرا در شین جیانگ محدودیت‌های شدید رفت و آمد افراد را محدود می‌کند و اویغور‌ها به طور سیستماتیک در موانع و ایست‌های بازرسی از جمله فرودگاه‌ها با ضبط گذرنامه مواجه می‌شوند.

علاوه بر این، اعضای خانواده آنان ممکن است دور سفره‌های افطاری احتمالا با حضور افراد غریبه از جمله برخی از اعضای کادر‌های حزبی بنشینند.

مقام‌های چینی در سال ۲۰۱۶ میلادی کارزار "خانواده شدن" را راه اندازی کردند و طبق آن کادر‌ها و کارکنان مدنی از گروه‌های قومی مختلف را از طریق دیدار‌های منظم با یکدیگر آشنا می‌کردند. این طرح موسوم به "سکونت در خانه» تا اوایل سال ۲۰۱۸ میلادی ادامه یافت و کادر‌ها حداقل هر دو ماه یکبار پنج روز را در خانه‌های خانواده‌ها سپری کردند. به گفته دولت از سال ۲۰۱۶ میلادی تقریبا ۱.۱ میلیون مقام با ۱.۶ میلیون نفر از مردم محلی وقت شان را سپری کرده اند از طریق تعاملات نزدیک روابط "مشابه با اعضای خانواده" را تقویت می‌کنند. با این وجود، افراد با تجربه دست اول از این کارزار به محدودیت‌هایی مانند ممنوعیت از نماز خواندن یا صحبت کردن به زبان خود در هنگام ملاقات "بستگان" اشاره کرده اند.

منبع: فرارو

کلیدواژه: ماه رمضان سحری قیمت طلا و ارز قیمت خودرو قیمت موبایل سال ۲۰۱۶ میلادی کارمندان دولت شین جیانگ ماه رمضان حزب کمونیست محدودیت ها او می گوید اویغور ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۴۰۰۱۷۷۱۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سریع‌ترین خودروهای عضلانی دهه 80 میلادی، از موستانگ SVO تا بیوک GNX (+عکس)

اکثر کارشناسان و مورخان حوزهٔ خودرو، شروع عصر خودروهای عضلانی را با پونتیاک GTO سال ۱۹۶۴ می‌دانند هرچند که پیش‌ازاین هم خودروهای پرفورمنس بالایی با موتور V8 ساخته شده بودند. تا سال ۱۹۷۰، ماسل کارها به اوج رسیدند و عضلانی‌های زیادی با ۴۰۰ اسب بخار قدرت در نمایندگی‌های سراسر آمریکا قابل خریداری بود.

بااین‌حال، تنها سه سال بعد، این خودروهای افسانه‌ای به دلیل مقررات سخت‌گیرانه‌تر آلایندگی، افزایش نرخ بیمه و بحران نفتی، منقرض شدند. بدین ترتیب، عصر طلایی عضلانی‌ها به ناگهان پایان یافت و جای خود را به خودروهای اقتصادی ضعیف داد.

به گزارش پدال، نزدیک به یک دهه علاقه‌مندان به پرفورمنس هیچ‌چیز هیجان‌انگیزی در نمایندگی‌های خودروسازان آمریکایی نمی‌دیدند اما در طول دههٔ ۸۰، نشانه‌هایی از احیای خودروهای عضلانی دیده شد. هرچند از لحاظ قدرت این خودروها هیچ‌گاه به سطح دوران طلایی نرسیدند اما برخی ماسل کارهای دههٔ ۸۰ اعداد قابل‌توجهی را در شتاب و ۴۰۰ متر از خود به‌جای گذاشتند.

دوج چارجر شلبی توربو سال ۱۹۸۵

چارجر پس از چهار سال غیبت در سال ۱۹۸۲ دوباره بازگشت اما شکوه گذشتگان خود را کاملاً از دست داده و به یک کوپهٔ کوچک دیفرانسیل جلو با پیشرانهٔ چهار سیلندر تبدیل شده بود. این حتی یک خودروی مستقل هم نبود و فقط پکیج پرفورمنسی بود که برای دوج اومنی ارائه می‌شد و پیشرانهٔ ۲.۲ لیتری با ۸۴ اسب بخار قدرت را به همراه داشت.

بااین‌حال، در سال ۱۹۸۳ شرایط کمی بهتر شد زیرا چارجر حالا به‌عنوان مدلی مستقل در نظر گرفته و نسخهٔ شلبی هم ارائه شد یعنی نامی که دههٔ ۶۰ روی جذاب‌ترین موستانگ‌ها دیده می‌شد.

نمونه‌های اولیهٔ چارجر شلبی از نسخهٔ تقویت‌شدهٔ همان موتور ۲.۲ لیتری استفاده می‌کردند که حداکثر ۱۱۰ اسب بخار قدرت داشت اما در سال ۱۹۸۵ نسخهٔ شلبی توربو ارائه شد که با ۱۴۶ اسب بخار قدرت، پرفورمنس بهتری ارائه می‌کرد. چارجر شلبی توربو ظرف ۷.۶ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید و ۴۰۰ متر را در ۱۵.۷ ثانیه طی می‌کرد.

فورد موستانگ SVO سال ۱۹۸۶

چشمگیرترین نسخهٔ پرفورمنس نسل سوم موستانگ یا فاکس بادی در سال ۱۹۸۴ توسط بخش خودروهای ویژهٔ فورد یا SVO ساخته شد. موستانگ SVO به‌جز بهره‌مندی از سپرهای متفاوت، دریچهٔ روی کاپوت و رینگ‌های جدید، شبیه یک فاکس بادی معمولی به نظر می‌رسید اما زیر این پوسته خودروی کاملاً متفاوتی پنهان شده بود.

این ماشین به تعلیق اصلاح‌شده با کمک‌فنرهای قابل تنظیم Koni، ترمزهای دیسکی بزرگ‌تر در هر چهارچرخ، دیفرانسیل لغزش محدود و مهم‌تر از همه، موتور ۲.۳ لیتری چهار سیلندر توربو با قدرتی بین ۱۷۵ تا ۲۰۰ اسب بخار بسته به سال تولید مجهز بود.

هرچند خیلی‌ها موستانگ SVO را به خاطر استفاده از پیشرانهٔ چهار سیلندر، توهین‌آمیز می‌دانند اما این خودرو می‌توانست ظرف ۷.۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد و ۴۰۰ متر را در حدود ۱۵.۵ ثانیه طی کند. این اعداد با چیزی که ماسل کارهای دههٔ ۶۰ با موتورهای بسیار قوی‌تر ارائه می‌کردند فاصلهٔ چندانی نداشت.

شورلت کامارو IROC Z 1LE سال ۱۹۸۹

کامارو برخلاف موستانگ در دههٔ ۸۰ به یک خودروی اقتصادی تبدیل نشد و شورلت تلاش کرد با توجه به شرایط آن سال‌ها، سطح پرفورمنس مناسبی را ارائه کند. در سال ۱۹۸۲ سرانجام نسل سوم کامارو بر اساس پلت‌فرم F-Body معرفی شد.

این خودرو ظاهر مدرن‌تری داشت و با وجود قدرت پایین، عملکرد نسبتاً قابل‌قبولی را ارائه می‌کرد. نسخهٔ پرفورمنس کامارو یعنی Z28 در سال ۱۹۸۵ با ارائهٔ پکیج جدیدی بنام IROC-Z تقویت شد. این نسخه به‌طور مداوم بهبود پیدا می‌کرد تا اینکه در سال ۱۹۸۹ به سطح پرفورمنس قابل‌توجهی رسید.

IROC-Z مدل ۱۹۸۹ به یک پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری V8 مجهز بود که با سیستم انژکتور TPI، تا ۲۳۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. علاوه بر این، پکیج ۱LE هم برای IROC-Z ارائه شد که اکسل عقب پرفورمنس را ارائه و سیستم تهویه را حذف می‌کرد. در این نسخه، کامارو می‌توانست ظرف ۶.۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد و ۴۰۰ متر را در ۱۴ ثانیه طی کند.

بیوک GNX سال ۱۹۸۷

بیوک در سال ۱۹۷۸ نسل دوم رگال را معرفی کرد و برای چند سال هیچ‌چیز قابل‌توجهی در این خودرو دیده نمی‌شد تا اینکه در سال ۱۹۸۲، بیوک برای تقویت تصویر پرفورمنس خود و گرامیداشت موفقیت در نسکار، مدل گرند نشنال را بر اساس رگال معرفی کرد.

این نسخه که با استقبال چشمگیری مواجه شد، به‌طور مداوم بهبود پیدا کرد و در سال ۱۹۸۷ به اوج پرفورمنس رسید اما این پایان ماجرا نبود و در همان سال نسخهٔ افسانه‌ای GNX معرفی شد.

این نسخه ارتقاءهای زیادی را تجربه کرده بود که مهم‌ترین آن‌ها تجهیز موتور ۳.۸ لیتری V6 به توربوشارژر سفارشی گرت و اینترکولر بهتر بود. به لطف این تغییرات، قدرت GNX به گفتهٔ بیوک به ۲۷۶ اسب بخار رسید درحالی‌که قدرت واقعی حدود ۳۰۰ اسب بخار بود. این شوالیهٔ سیاه در آزمایش‌های واقعی توانست ظرف ۴.۹ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد و ۴۰۰ متر را در ۱۳.۹ ثانیه طی کند.

پونتیاک ترنس ام نسخهٔ بیست‌سالگی ۱۹۸۹

هرچند بیوک GNX پرفورمنس فوق‌العاده‌ای داشت اما سریع‌ترین خودروی عضلانی دههٔ ۸۰ محسوب نمی‌شد زیرا این عنوان به نسخهٔ تولید محدودی از پونتیاک ترنس ام اختصاص داشت که به مناسبت بیست‌سالگی این مدل ساخته شد. پس از کنار رفتن نسل دوم بسیار موفق فایربرد در سال ۱۹۸۱، نسل سوم از راه رسید و نسخهٔ ترنس ام همچنان مشعل پرفورمنس را در دههٔ جدید روشن نگه داشت.

پونتیاک اما برای ترنس ام نسخهٔ بیست‌سالگی که به‌عنوان خودروی ایمنی مسابقات ایندی ۵۰۰ در سال ۱۹۸۹ معرفی شد، پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری V6 توربوی گرند نشنال  را از بیوک قرض گرفت و با طراحی مجدد سرسیلندرها، افزایش نسبت تراکم و ارتقاء سیستم توربو، آن را قوی‌تر کرد.

هرچند قدرت این موتور به‌طور محافظه‌کارانه‌ای ۲۵۰ اسب بخار اعلام شده بود اما روی داینو به‌راحتی بیش از ۳۱۰ اسب بخار تولید می‌کرد. به همین دلیل بود که ترنس ام نسخهٔ بیست‌سالگی می‌توانست ظرف ۴.۶ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد و ۴۰۰ متر را در ۱۳.۴ ثانیه طی کند.

کانال عصر ایران در تلگرام